چقدر دوست داشتم یک نفر از من می پرسید چرا نگاه هایت آنقدر غمگین است؟

 چرا لبخندهایت آنقدر تلخ و بیرنگ است؟ اما افسوس که هیچ کس نبود ...

 همیشه من بودم و من و تنهایی پر از خاطره ...

 آری با تو هستم! با تویی که از کنارم گذشتی

 و حتی یک بار هم نپرسیدی چرا چشمهایم همیشه بارانی است...